Mijn zoon krijgt meestal zijn grote aanvallen als ik erbij ben. De eerste keer dat hij er eentje kreeg, zonder dat ik erbij was, vergeet ik nooit meer.
De eerste keer dat hij een aanval kreeg en ik er niet bij was
We kwamen net voor een 24 uurs eeg uit Sein. Mijn ouders wonen in Meppel en daar waren we heen gegaan en mijn zoon wilde graag douchen. Na 24 uur op een kamertje gezeten te hebben, wilde ik graag even een rondje lopen.
Ik was helemaal niet zover weg en toch voelde ik mij mega schuldig. Hij had een aanval onder de douche gehad. Mijn vader belde mij, de ambulance was al onderweg. Zo hard ik kan rende ik naar het huis van mijn ouders. De ambulance zag ik voorbij schieten. Helemaal buiten adem kwam ik aan.
Dat nare gevoel bleef
Naast mijn schuldgevoel dat ik niet bij hem was. Voelde ik mij zo verraden door de epilepsie. We waren echt nog maar net van alle toeters en bellen af. Ik kon het niet loslaten en belde nog even met Sein, de assistente was heel lief voor mij en liet mij even helemaal uithuilen en begreep mijn frustratie.
De tweede keer was ik in de stad met een vriendin
De tweede keer dat hij een insult kreeg terwijl ik weg was, was ik met een vriendin in de stad om te lunchen. Mijn zoon was samen met zijn buddy een egelhuisje aan het bouwen voor de egel die regelmatig in onze tuin komt buurten.
In de tuin viel hij ineens achterover. Mijn oudste zoon belde mij, dat het mis ging. Ik ben gelijk naar huis gegaan. Wat voelde ik mij schuldig, dat ik daar gezellig in de stad was.
De derde keer was ik een weekendje weg
De derde keer was afgelopen weekend. Mijn zoon was bij mijn ouders aan het logeren en ik ging met een groepje andere bloggers Almere onveilig maken. Ik was halverwege toen ik een berichtje kreeg dat hij een aanval had gehad en dat de ambulance alweer weg was en dat alles na omstandigheden oké was.
Weer was daar dat enorme schuld gevoel. Ik was als eerste van onze groep ik het hotel. Toen mijn vriendin Esmee de lift uitkwam, brak ik zo. Ik moest echt even huilen. Ze vroeg mij of ik terug wilde. Nee, ik had mijn zoon gesproken en het was goed met hem en hij was daar in goede handen. En na het huilen, was het nare gevoel daarna ook weg. En heb ik een super leuk weekend gehad.
Dat schuld gevoel, moet ik zelf mee leren dealen. Het is natuurlijk logisch dat ik niet altijd bij hem kan zijn en zeker niet meer nadat ik zo tegen die burn out aanzat.
Speciaal bij deze website hebben we ook een facebook groep en pagina gemaakt.
