Zo zitten we gezellig samen te kletsen in de auto, toen er ineens geen reactie meer kwam. Kijk ik naast mij, en krijg wederom de schrik van mijn leven. Daar zit jij te schokken en te beven. Ik moet doorrijden, jou helpen en 112 bellen. Alles doe ik tegelijk, en zie dan eindelijk een plekje waar ik rustig de weg af kan.
Autorijden, jou ondersteunen en 112 proberen te bellen
Ik probeerde jouw schokken te helpen op te vangen. Ik kon niet naar de kant, de drempels waren veel te hoog. Een klein stukje verderop kon ik de weg af. Belde toen meteen 112 en hielp jou zo goed en kwaad als het kon. De dame aan de lijn van 112 begrijp mijn situatie en laat mij snel met rust. Meestal blijven ze door praten en van alles vragen. Ik zei, haar dat als de ambulance onderweg is, ik graag eerste hulp wil verlenen aan mijn zoon. Natuurlijk deed ik dat al, maar zonder telefoon is het een stuk makkelijker.
Ook ik stond te trillen op mijn benen
Ik voel mijn lichaam trillen, ik haal de sleutel uit het contact en ga de auto uit en loop naar jouw deur. Je bent nog volop aan het beven en schokken. Eerst maak ik je gordel los. Daarna draai ik je stoel achterover. Zo kan ik jouw schokken beter helpen opvangen.
Geen hulp van voorbijgangers
Auto’s rijden voorbij, het valt mij op dat er niemand is geweest om te kijken of ze mij of beter jou, konden helpen.
Ambulance draait vlak voordat hij bij ons is om ..
Eindelijk hoor ik in de verte de ambulance aankomen en vlak voordat ze bij mij zijn zie ik ze omdraaien, wederom bel ik 112 en vertel dat ze de verkeerde kant op rijden. Ze komen terug en je geloofd het niet … Ik zeg ja ze komen de goede kant op en we hangen op. Nee, ze slaan af en gaan dus weer verkeerd. Weer bellen, en ja daar zijn ze. Jij bent gelukkig al uit je aanval en bent weer een beetje aanspreekbaar. Zelf sta ik te trillen op mijn benen en ben wit weggetrokken. De ambulancemedewerker doet wat controles en gaan dan weer weg. Ik ga weer zitten in de auto en moet even bijkomen.
We rijden weer naar huis
Dan rijden we naar huis, we hoeven gelukkig niet zover te rijden. Thuis help ik jou naar binnen. En merk dat ik veel pijn in mijn bovenbenen heb, pure spanning! Ook ben ik onwijs misselijk. Ik moet even bijkomen. Jij zit alweer met kleur op je wangen vrolijk tegen mij te kletsen. Dat doet mij goed, om jou weer zo te zien opknappen. Ik wil thee zetten, maar het lukt mij even niet om op te staan. Mijn benen doen zoveel pijn.
Jij bent er weer helemaal bij
Nu uren later, heb jij alleen nog wat pijn van de spierspanning en van je wang, waar je op gebeten hebt tijdens de aanval. Zelf merk ik dat ik graag even in mijn eigen bubbel op de bank wil hangen. Ben wat aan het surfen op internet.
Iedere aanval doet wel iets met je. Je krijgt een aantal minuten zuurstof te kort en dat doet wat met je hersenen.
Het ging zo goed
Ruim 3 maanden hebben we de epilepsie onder controle gehad. En toen was jouw medicijn ineens niet meer leverbaar. Meteen heb ik de arts gebeld, want we weten op voorhand dat dit ellende ging opleveren. Sinds september zijn we alweer aan het sukkelen, maar de laatste vier weken is het wel echt drama. Zo heb je een keertje bij een aanval overgegeven en een paar dagen geleden had je er eentje in bed. Ze komen zo ineens uit het niets. Zowel van de week als vandaag zat ik met je te praten en van de ene op de andere seconde was het foute boel.
Het went nooit!
Helaas hebben we samen al veel grote aanvallen meegemaakt. En de ene is weer totaal anders dan de andere. Tot nu toe waren ze allemaal thuis. Het was voor ons de eerste keer dat jij een aanval buiten de deur had. En ondanks ik het weet, overvalt het mij toch. En nee het went nooit, om jou zo hulpeloos te zien. Meestal wordt je helemaal grauw in je gelaat en blauw rond om je mond en soms verder.
