112 bellen als hij een insult heeft, lees hier waarom ik het vreselijk vind

112 bellen als je kind epilepsie heeft.

Helaas moeten wij regelmatig 112 bellen als mijn zoon een insult heeft. Als het even kan bel ik zelf niet. Wat een drama vind ik het bellen met 112 altijd.

Waarom ik 112 bellen als mijn zoon een insult heeft zo vreselijk vind

Als ik 112 bel, dan zit hij er al langer dan 5 minuten in of het gaat echt niet goed (blauw worden en dan meer dan alleen om de mond, of bijna stikken). Het enige wat ik wil als ik ze bel is dat er een ambulance komt. Wat zij dan doen, is alles aan je vragen … Ik moet mijn kind in veiligheid brengen of houden en wil helemaal geen antwoord geven op hun standaard vragen. Ze stellen vragen, waar zij en wij niets mee kunnen. Hoe oud hij is, geboorte datum etc.. Zeker heel belangrijk, maar niet in het heetst van de strijd.

Waarom bel ik dan 112?

De afspraak met de arts is, dat wij 112 bellen als we de noodmedicatie gebruiken of als het op een andere manier niet goed lijkt te gaan. Hij word eigenlijk altijd wel blauw rond om zijn mond, dat ben ik inmiddels wel gewend. Alleen een paar weken terug werd hij in een paar seconde helemaal blauw en dan ook echt blauw. Ik wist meteen ik moet hem nu de noodmedicatie geven. Toen de ambulance kwam, zagen ze nog hoe blauw en grauw hij was vooral onder zijn ogen. En soms stikt hij bijna, dan bel ik (of laat ik ) ook meteen 112 bellen.

Ik laat als het even kan iemand anders 112 bellen

Meestal belt mijn jongste zoon met 112, hij kan dan al hun vragen beantwoorden en ik kan dan doen, wat ik moet doen.

We hebben een buurman die huisarts is en die heeft ook wel eens met 112 gebeld, en ik merkte aan hem dat hij het ook irritant vond, omdat je afgeleid wordt van de hulp die je op dat moment moet verlenen.

Een vriendin heeft ook een keertje met ze gebeld en die snapte daarna meteen wat ik bedoelde.

Daarnaast zeggen ze vaak ook allemaal iets anders. Of ze willen weten hoe de ademhaling is en dan willen ze dat je gaat tellen. Ik geloof direct dat, dat hele belangrijke info is. Alleen merk ik ook dat de mensen van de ambulance alle vragen weer opnieuw stellen. En eerlijk is eerlijk, wat hebben zij eraan als ze weten hoe zijn ademhaling is, ik zorg liever dat hij zich niet kan bezeren. Ik zie en merk zelf wel hoe die ademhaling verloopt. Zij kunnen aan de telefoon toch niets voor mij doen.

Ambulance

Gelukkig is de ambulance er meestal al snel. Wel merk ik dat ze allemaal iets anders zeggen. Sommige doen of ze er alle verstand van hebben … Maar hun verhalen kloppen dan totaal niet met wat de artsen en epilepsieverpleegkundige zeggen en wat mijn eigen ervaringen zijn. En sommige varen helemaal op mij, zij willen dan van mij weten hoe ik vind dat hij eruit komt. Meestal is dat wel vertrouwd. Suf, moe en afwezig.

De ambulance doet altijd standaard controles en dat vind ik erg fijn. Zeker als de aanval heftig is of langer dan 5 minuten duurt. Zeker als het zolang duurt en je niet weet of hij er zelf uitkomt is het fijn dat de ambulance er is. Ook vind ik het erg fijn dat ze even met mij mee kijken of hij er goed uitgekomen is. En dan vooral het lichamelijke. Twee keer was zijn hartslag te hoog, dan blijven ze er een half uur bij om te kijken of het afzakt. Ook was een keer zijn ademhaling niet goed, dan blijven ze er ook bij en als het dan beter lijkt te gaan. Leggen ze mij uit waar ik op moet letten. Dat is echt heel erg fijn.

Eigenlijk heb ik gelukkig vooral hele goede ervaringen met de ambulance en ben ik ze dankbaar dat ze er zijn en met mij mee kijken.

Dit vind je misschien ook interessant om te lezen?

Volg ons ook op facebook, hier delen wij ook onze berichten. Daarnaast is het de bedoeling om in de toekomst meet ups te gaan organiseren. Ik mis voor mijn twee andere kinderen heel erg iets voor broertjes en zusjes. Daarom wil ik dit zelf gaan organiseren. We zijn ook een mooie groep aan het opbouwen, waar we dit alles in gaan delen. Waar iedereen zijn of haar vragen kan gaan stellen. De groep vind je hier.