We hadden met z’n drieën een super leuke avond gehad. Een avond gevuld met lachen, uiteten gaan en samen genieten van elkaars gezelschap. Het was een zeldzaam moment waarop het leven licht en zorgeloos leek te zijn. Na een heerlijk diner dat verrassend gezellig was en wat speeltijd in een gamehal, keerden we terug naar huis voor de afsluitende activiteit van de avond: een ontspannen filmavondje.
Een onverwachte wending in een avond vol plezier
En toen, zoals het leven soms doet, veranderde de loop van de avond plotseling en onverwacht. Binnen een uur veranderde onze vreugdevolle avond in een duistere beproeving. Dylan, mijn zoon, werd getroffen door een epileptisch insult. Het contrast tussen de vreugde die we net hadden ervaren en de schok van deze medische noodsituatie was onwerkelijk en overweldigend. En helaas voor ons regelmatige werkelijkheid. Dit geeft maar weer aan hoe snel alles kan veranderen met epilepsie.
Adrenaline en angst spoten door mijn lijf
Terwijl we samen gezellig in bed een film aan het kijken waren, werd de avond plotseling overschaduwd door een angstaanjagende gebeurtenis. In een ogenblik veranderde de sfeer vol lachen en plezier in een overweldigende situatie. Ik hoorde naast me het verontrustende geluid van een insult en voelde onmiddellijk een golf van adrenaline door mijn lichaam schieten.
In een staat van plotselinge alertheid riep ik mijn jongste zoon, die net naar beneden was gegaan. Tegelijkertijd tilde ik mijn andere zoon onmiddellijk op om hem eerste hulp te verlenen. Het licht ging aan en onthulde de schokkende realiteit: mijn zoon was al blauw verkleurd. Zonder aarzeling griste ik de noodmedicatie die ik op meerdere plekken in huis bewaar en diende het onmiddellijk toe.
112 niet bereikbaar
In de tussentijd belde mijn jongste zoon met 112. Waar hij normaal gelijk doorverbonden wordt en contact krijgt met de ambulance. Duurde het nu een eeuwigheid voor er iemand aan de lijn kwam. Hij heeft opgehangen en opnieuw gebeld. Dit duurde ook erg lang. Zelf heb ik de telefoon die naast mij lag gepakt een ook 112 gebeld. Nu hadden we beide iemand aan de lijn. Dus ik heb het weer afgesloten, zodat ik mijn aandacht bij mijn zoon kon houden.
In die cruciale momenten voelde elke seconde als een eeuwigheid, terwijl we de controle probeerden te behouden over een situatie die volkomen buiten onze macht lag. Was ik zo blij toen ik hoorde dat er iemand was om ons te helpen. Op de trap hoorde ik ze roepen, Politie en daarna nog een keer. versuft zat ik samen met mijn zoon op bed. Ik riep naar ze dat het niet goed met hem ging. Ze schoten gelijk te hulp.
Een moedige jonge held
Ik zeg het te weinig, maar wat ben ik trots op mijn jongste zoon. Hij belt zonder aarzelen 112 en vertelt ze precies wat er gebeurd. Daarna zorgt hij dat onze hond op een kamer gezet wordt, zodat deze de hulpverleners niet voor de voeten loopt. En doet dan de voordeur open en wacht de hulpdiensten dan op.
De politie vertelde mij later die nacht, hoe fijn dat voor ze is. Zo weten zij precies waar ze moeten zijn en kunnen ze sneller handelen. Anders moeten ze eerst het juiste huisnummer zoeken.
Alle toeters en bellen
De politie kwam als eerste en hielpen mij bij het stabliseren van mijn zoon. Na een paar minuten arriveerde ook de eertse ambulance. Het was echt vreslijk, mijn zoon was erg ver weg en zowel de politie als ik kregen hem niet bij en hij reageerde niet op de standaard pijnprikkels.
Vlak na het arriveren van de ambulance kwam er nog eentje en ook de trauma heli hing al boven ons huis. Deze hoefde gelukkig niet te landen en werd weer terug gestuurd. Wel moest het personeel van de ambulance hun best doen om mijn zoon goed stabiel te krijgen. Hij was zo ver weg en niet meer bij te krijgen. Nog steeds grauw. Zijn hartslag ging snel 120 (bij de politie zat ie nog ronde de 140, hoorde ik ze zeggen), 120 is wel te snel, maar mag na een insult.
Ik was zo bang, zo had ik mijn zoon nog nooit gezien. De man van de ambulance zei, we gaan hem niet naar het ziekenhuis brengen. Ik zei, nou dat weet ik zo net nog niet! Na de standaard controles. Gingen ze kijken om hem bij te krijgen. Ook bij hen reageerde hij niet op de standaard pijnprikkels.
Hartverscheurend
Mijn zoon lag in mijn armen toen ze de pijnprikkel deden. Hij schoot omhoog en gilde van de pijn. Dit raakte mij dwars door mijn moederhart! Ik moest huilen. Maar nog was hij niet bij, hij reageerde amper op de vragen en viel meteen weer diep weg. Dus nog een keer en nog een keer. Daarna zijn ze nog een half uur gebleven om te observeren. En toen deden ze het nog een keer, ik stond net naast het bed. En hij vloog overeind en viel het bed uit. De politieman zag mij en zag ook dat het niet goed ging en ving mij op. Ik zakte zo door mijn benen, net op tijd had hij mij! Een insult is vreselijk, maar dit was onmenselijk … Maar zo nodig!!
De steun in het vreselijke moment
In de diepten van de crisis was er steun van de politieagenten. De politieagenten boden niet alleen fysieke hulp, maar ook emotionele ondersteuning. Zo was een van hen naar beneden gegaan om mijn jongste te ondersteunen. Ze hadden samen mijn keuken opgeruimd en gepraat. Wat fijn, dat er in deze vreselijke situatie even iemand helemaal voor mijn kleine man was. Ik kan haar niet meer zeggen hoe dankbaar ik haar hiervoor ben. Lieve mevrouw de agent, als je dit per ongeluk toch leest DANK JE WEL.
Boeven vangen
Daarna waren ze er beide nog voor ons. De politieman was de hele tijd bij ons boven gebleven en ving mij daar waar nodig was op. En later bleek hij ook nog mijn oren te zijn geweest. Ik moest mijn zoon nog een of twee keer wakker maken in de nacht, om te kijken of hij nog reageerde. Ze hebben mij geleerd hoe ik de pijnprikkel die niemand kan negeren kan toepassen. Als iemand daar niet op reageert is het echt ernstig! Ik had ze wel twee keer gevraagd wat te doen als hij niet alert genoeg was, maar was het kwijt of onzeker over wat er gezegd was. De man herhaalde het nogmaals voor mij en de vrouw zei: “meid het is je kind en als je het niet vertrouwd gelijk weer bellen, daar zijn we en ze voor”.
Ze zijn zeker nog 20 minuten gebleven om met ons te praten. Milan wilde alles weten over boeven vangen en over de peperspray. Het was zo lief en fijn dat ze hier de tijd voor namen.
De volgende dag
Veel wakker geweest. Hij mocht niet op zijn rug liggen. Zodra hij dat wel deed hoorde ik gelijk een rare knor. En legde ik hem weer op zijn zij. Ver, heel ver weg was hij steeds. Gelukkig deed hij wel steeds even zijn ogen open en keek hij mij even aan. Je zult begrijpen dat ik amper geslapen heb en vooral heb liggen waken. Was het niet beter om naar het ziekenhuis te zijn gegaan? Nee, ik denk het niet. In beide gevallen had ik weinig slaap gehad. En voor beide zoons was het beter om lekker in hun vertouwde omgeving te blijven.
Toen hij wakker werd, was hij ook echt wakker. Hij had en heeft wel veel hoofdpijn, maar vind het fijn om in zijn eigen bed te liggen. En zelf vind ik het nu ook erg prettig om in mijn eigen omgeving bij te komen van deze heftige nacht.
TikTok
Sinds kort heb ik ook een TikTok en heb vannacht in alle emotie een video opgenomen. Dit heb ik heel bewust gedaan. Om andere ouders in deze situatie te steunen, mijn verhaal te kunnen delen en om de buitenwereld te laten zien hoe heftig epilepsie is. Nog te vaak krijg ik, maar ook vele andere ouders van een kind met epilepsie te horen, dat we overdrijven. Dat het allemaal wel meevalt. Nee het valt niet mee! Een insult is zo heftig en gevaarlijk iedere keer weer.
Meer lezen?
