Tranen stromen al even over mijn wangen. Het went echt nooit!! Van de ene op de andere seconde was het mis, goed mis.
Ik loop zijn kamer op vraag hem, ga je zo mee boodschappen doen. Ja zegt hij, ik ga naar zolder om de was op te hangen, als ik klaar ben loop ik weer bij hem langs, ik ben klaar, zeg ik tegen hem en loop vast naar beneden om mijn schoenen aan te trekken, ik zie je zo. Ik krijg weinig reactie, ik hoor wat gemompel en loop naar beneden. Als ik twee stappen op de trap ben, hoor ik het al … Een aanval, ik ren door naar benden, pak mijn telefoon en ren weer omhoog. Daar zit hij in zijn stoel totaal verkrampt. Schokkend en schuddend, en al behoorlijk blauw. Ik help hem van de stoel af op de grond, dan heb ik er meer controle over en kan hij niet meer vallen. Onder tussen krijg ik de nodige stoten tegen mijn hoofd.
Ik bel ondertussen 112, deze keer duurt het heel lang voor ik de ambulance ervoor krijg. De dame aan de lijn is prettig, vraagt niet te veel en laat mij mijn ding doen. Dan stopt hij met ademen, ik zeg dat tegen haar en na een halve minuut ongeveer maakt hij weer geluid. Ze vraagt aan mij of dat mijn zoon is, ik zeg ja. Dit klinkt niet goed. Zonder dat ik het weet stuurt ze ook de trauma helikopter.
Als de ambulance binnenkomt is hij nog lichtjes aan het trekken en nog niet helemaal bij. Hij is behoorlijk verward en nog ver weg. Met dat de ambulance medewerker zegt dat er ook een traumahelikopter onderweg is. Is de helikopter ook al boven mijn (ons) huis, en enorme rilling gaat over mijn lijf. Ondanks dat ik weet dat het na omstandigheden goed gaat met mijn zoon. De trauma helikopter hoeft niet te landen en wordt weer terug gestuurd.
Slapen, slapen en nog eens slapen
Na de standaard controles mag hij in overleg met mij thuis blijven. Hij slaapt nu al dik 2,5 uur en is ver weg. Ik blijf dan altijd bij hem liggen, omdat zijn tong achterin zijn keel kan schieten. Ik loop wel af en toe even naar beneden, maar ben niet te lang weg.
Emotioneel
Tijdens zijn insult ben ik altijd rustig en handel ik zoals ik moet handelen. Als hij dan slaapt en de ambulance weer weg is. Moet ik vaak wel even huilen. De vorige keer, twee weken terug werd hij ook zo blauw en riep hij ik ga dood. Ik zei hem rustig, dat dat niet het geval was. Maar na die tijd moet ik er wel keihard om huilen. Nu ook, deze keer raakt mij weer zo erg. Ik ben er echt emotioneel en van slag van. Ook het geluid van de helikopter boven ons huis. Het raakt mij enorm. De mensen van de ambulance zijn altijd erg aardig en behulpzaam. Deze die er nu waren ook, komen vaker bij ons en leven echt met ons mee. Zodra ik er weer aan denk of over praat, barst ik weer in tranen uit. Dit heeft even weer tijd nodig om een plekje te krijgen. En hopelijk is ons (mij) die tijd gegund voor de volgende er weer is.
Twee keer per maand de ambulance voor de deur
Zeker twee keer per maand hebben wij de ambulance erbij, omdat de aanval dan zo heftig is. Voor de buren is dit inmiddels heel normaal. Laatst zei een buurman, je went eraan (dat de ambulance bij ons voor de deur staat). Nou ik kan je vertellen, ik wen hier nooit aan. Iedere keer sta ik doodsangsten uit, dat ik mijn kind verlies. Dat zijn wel momenten dat mijn maag ineen krimpt en ik mij dan ook echt heel alleen voel en onbegrepen voel.
